Miryam Bouchard: Ze droomt gewoon van wat ze niet heeft. Tieners die op zoek zijn naar hun eigen stem, zetten zich doorgaans af tegen hun ouders. Laura provoceert haar vader door te dromen van meer traditionele waarden en idealen. Stel dat haar vader elke zondag naar de kerk ging, dan was zij een atheïste geworden. Als haar vader een burgerleventje had geleid, zou zij waarschijnlijk willen weglopen en bij het circus gaan. Zo ging het ook bij mij: met een clown als vader groeide ik op als een heel ernstig meisje.

Ouders die hun waarden opleggen aan kinderen, dat is een vertrouwde plot in jeugdfilms. Alleen gaat het ditmaal niet over de gebruikelijke waarden.

Bouchard: Laura's parcours leidt haar steeds verder weg van haar vader. Ze verzet zich tegen zijn lange lijst voorschriften en regels. Bill is zogezegd een “vrij man” maar die vrijheid komt met een heleboel wetten, bv. dat je geen tomaten mag snijden als je ze tussen een broodje legt.

Circussen en clowns zijn vaak luidruchtig en schel. Jij pakte het anders aan.

Bouchard: Het circus in zijn oudste traditie was een wereld van poëzie, muziek en magie, helemaal anders dan de lawaaierige spektakels zoals wij ze kennen, met massa’s toeschouwers in immense tenten.

De locaties van de film zien er een beetje bevreemdend uit. Vond jij de buitenwereld zo raar?

Bouchard: De film is geïnspireerd door mijn herinneringen aan de jaren 80, bijna 40 jaar geleden. Ik wilde het verhaal niet aan een bepaald jaartal verbinden - dat wordt nergens vermeld - maar je ziet geen iPads of computers of herkenbare automodellen, … Dat draagt allemaal bij tot het mysterie en de vervreemding.

Je koos voor een minutieus uitgewerkte, stijlvolle art direction: de kleuren, de belichting, …

Bouchard: Kleuren waren belangrijk, zoals het nostalgische mintgroen dat je terugvoert naar een ander tijdperk. Bijna alle scènes werden gedraaid op authentieke locaties; alleen de caravan en het appartement van het oude circuskoppel werden nagebouwd. En er is de melancholie van de avondscènes, met personages die worden verlicht door een kampvuur of door kerstversiering. Door natuurlijke belichting te gebruiken schoot het werk op de set sneller op. Ik wilde de energie van Jasmine Lemée (die Laura speelt) niet verspillen aan lange wachttijden.

Laura’s blik is krachtig en haar uitspraken zijn to-the-point.

Bouchard: Als je werkt met een 12 jaar oude actrice, is de eerste take vaak de beste, de meest natuurlijke, de meest “echte”. Behalve bij eventuele fouten is de eerste take meestal diegene waarin de actrice zichzelf blootgeeft, als een open boek.

Wat betekenen de “zwijgzame metgezel” Mandeep en de lerares Patricia voor haar?

Bouchard: Ze maken Laura duidelijk dat mensen van je kunnen houden en je respecteren zoals je bent. Mandeep is Bills stille geweten, en Patricia opent voor Laura de deuren naar de toekomst.

Kan je wat vertellen over die ontroerende begrafenisscène.

Bouchard: Dat is een eerbetoon aan mijn vader. Bij zijn begrafenis nodigde ik ook zijn voormalige collega's uit: clowns, muzikanten, jongleurs, vuurspuwers,... De muzikanten in die scène zijn oude vrienden van mijn vader, ze waren onze buren. Een van hen leerde mij als kind koorddansen. Het samenzijn met de mensen die mijn kindertijd hebben gekleurd, ontroerde mij diep. Het meisje dat de hoed op de kist legt, is mijn dochter. Op dat moment besefte ik dat ik de film eigenlijk voor haar maakte, zodat ze meer te weten zou komen over haar grootvader, die stierf toen ze een jaar oud was. Ik wilde dat ze wist waar we vandaan kwamen, en dat ze besefte dat ze kan worden wie ze zelf wil zijn.