Festivalinterviews: Just Charlie

09.02.2018

Wanneer Charlie de bal aan de voet heeft, hangt er magie in de lucht - een talent waar veel jongens van dromen. Misschien kan hij zelfs profvoetballer worden, wat zijn vader nooit is gelukt. Maar dat is niet wat Charlie uit z’n slaap houdt. Hij voelt zich een vreemde in z’n eigen lichaam, een meisje opgesloten in een jongenslichaam. Nu staat Charlie voor een verscheurende keuze: vaders voetbaldroom waarmaken of kiezen voor een nieuwe identiteit, zelfs al zou dat zijn familie uit elkaar drijven.

Documentaire, Interview, LGBTQIA+

Karen Newman: Sinds regisseur Rebekah Fortune en scenarist Peter Machen lang geleden samen een toneelstuk over transgenders maakten, droomden we van een film over een jonge transgender - de pubertijd is ook zonder zo’n dilemma zowiezo al een hel. Just Charlie richt zich tot jongeren in ‘t algemeen, want de vraag ‘wie ben ik en waar hoor ik thuis?’ is universeel.


Dat blijkt uit de relatie tussen Charlie en zijn beste vriend Tommy.

Newman: Tommy is niet boos omdat Charlie een jurk draagt, maar omdat hij zijn geheim nooit heeft gedeeld. Tommy voelt zich bedrogen. Daarmee vergeleken is die jurk maar een detail.

Niet enkel Tommy voelt zich bedrogen. Ook ouders voelen zich soms door de realiteit bij de neus genomen.

Newman: Voor bijna alle ouders van transgender kinderen voelt het alsof ze een rouwproces doormaken, alsof ze een kind verloren hebben. Vreemd, want hun kind leeft nog. Ze rouwen om iets, maar weten niet precies waarom.


En Charlie? Voelt hij zich door het leven bedrogen?

Newman: Voor hem voelt het alsof de mensen niet praten tegen wie hij werkelijk is, maar tegen een façade. Daarom voelt hij zich een bedrieger.


De scènes met Charlie’s oma (die hem afwijst) zijn de meest schokkende uit de film. Iemand die zo dicht bij jou staat, en je toch niet accepteert…

Newman: In elke familie zijn er mensen die het niet aanvaarden. Maar Charlie houdt zich sterk en geeft een speech die zo dapper is, dat het door merg en been gaat. Als je op dat punt bent gekomen, weet je wel hoe je je verhaal moet vertellen. Je hebt het vermoedelijk al 100 maal verteld tegen dokters en psychologen.


Het einde van de film is niet zoals jullie het oorspronkelijk hadden opgenomen.

Newman: We filmden het einde… en niemand vond het goed. Wij niet, het testpubliek niet,... het werkte niet. Charlie verdiende beter. Aanvankelijk eindigde de film met een voetbalwedstrijd, maar blijkbaar word je van een trouwfeest vrolijker dan van voetbal. We draaiden een nieuw einde, zes maanden later. Intussen had de puberteit flink toegeslagen bij acteur Harry Gilby: zijn stem was gedaald, hij was gegroeid en droeg een beugel, die hij moest uitdoen zodat we zijn mooie glimlach konden zien.

Kreeg je het project vlot opgestart?

Newman: In juli zat ik in de tuin van de regisseur om het plan door te praten, en in november draaiden we al. Het ging pijlsnel. Het viel mee dat sommige van onze financiers zelf mensen kenden die transgender waren en er graag iets meer over wilden weten. “Uitstekend! Wil je er meer over weten, geef ons dan je geld!” Mensen stapten mee in het project omdat ze beseften dat we met iets bijzonders bezig waren, iets dat nog nooit gedaan was.

Toch had je tijd om je grondig voor te bereiden.

Newman: We kregen veel hulp van de Britse actiegroep Mermaids en van een dokter in een Londense kinderkliniek. We interviewden transgenders en waren blij met de steun van enkele Britse celebrities, zoals Kellie Maloney, ooit bekend als bokspromotor Frank Maloney, die zich op latere leeftijd liet ‘ombouwen’. Als er iets is dat me van deze film zal bijblijven, dan is het wel de ongelooflijke mensen waarmee we in contact kwamen. Hun moed heeft me echt omver geblazen.

Hoofdacteur Harry Gilby ziet er 100% aanvaardbaar uit als jongen, en 100% aanvaardbaar als meisje.

Newman: Eigenlijk deed hij auditie voor de rol van Tommy, maar wij wilden hem testen als Charlie. Hij speelde de scène met de oma en we zaten allemaal te snotteren. De volgende dag vroegen z’n klasgenoten aan wat voor film hij ging meewerken. “Ik zal vooral in een jurk moeten rondlopen!” Toen ze hem begonnen te pesten, draaide hij zich om en zei: “Hé jongens, ik zit wel in een speelfilm. En? Wat doen jullie zoal deze zomer?

Bij de opnames was hij nog maar 13 jaar oud?

Newman: Als je met zo’n jonge acteur werkt, zijn de reglementen heel strikt. Je moet op voorhand een strak schema indienen en daar mag je niet van afwijken. Maar als je filmt in de Britse Midlands in november, dan is het rotweer een goede reden om voortdurend je schema te wijzigen. Het was een uitdaging om op stap te gaan met een kind, verkleed als meisje. We maakten opnames in zo’n ouderwetse arbeidersclub. Harry ging naar de WC in vol ornaat. Een kerel die de toiletten binnen wandelde, ging totaal uit z’n dak toen hij een jurk aan de pisbak zag staan.

Charlie heeft een zus, een moeder en een coach die allemaal verrassend begripsvol zijn. Mensen zijn dus nog niet zo slecht?

Newman: Nee hoor. ‘t Is geen donkere, zielige film. Mensen moeten hoopvol uit de zaal komen, en met goesting om erover te praten. Na elke voorstelling word ik aangeklampt door jongeren die me zeggen hoeveel de film voor hen heeft betekend.

Hoe scoort de film internationaal?

Newman: Just Charlie gaat de hele wereld rond. Sommige filmmakers dromen ervan om met een film de hele wereld te veranderen. Met Just Charlie kunnen we het leven van één jong individu veranderen, en dat vind ik ook heel bijzonder.

Gert Hermans

Industry